วันๆ ที่ ภ.ค.อ.

ก่อนหน้านี้ฉันไม่มีอะไรเลย...

ฉันถูกบอกทั้งชีวิตให้เป็นตราบาปติดตัวว่าฉันฆ่าแม่ตัวเองตอนเกิดมา พ่อผู้ให้กำเนิดแท้ๆ บอกฉันว่าจะหัวเราะตอนที่ฉันตาย.. ไม่เคยรู้จักสัมผัสที่อ่อนโยนหรือคำพูดปลอบประโลม แม้แต่อาหารดีๆ ที่บ้านสักมื้อ ฉันจำได้ว่าทุกคนบอกว่าฉันเป็นตัวประหลาด จำรอยแผลนับไม่ถ้วนทั่วร่างกายที่ไม่ได้มาจากแค่ 'เพื่อน' ที่โรงเรียนประถม จำคำสบประมาทว่าฉันจะไม่มีทางเป็นอะไรได้ ฉันจำได้ว่าฉันดิ้นรนมากขนาดไหน

จนกระทั่ง "พวกเขา" มาเจอฉันคืนนั้น มาให้โอกาสฉันให้ใช้ชีวิตต่อในวันที่ฉันควรตายๆ ไปซะ 

น่าจะยังมีหวังอยู่ในโลกนี้อยู่ใช่มั้ย...? 

---------------------------

สวัสดีจ้า ไรต์ชื่อใบเตยนะ อาจจะยังเขียนไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่เพราะนี่คือนิยายเรื่องแรกของไรต์ เพราะฉะนั้นถ้าสะกดผิดหรืออยากให้แก้ไขอะไรก็ช่วยกันบอกด้วยนะ เราจะได้ปรับปรุงได้

อีกเรื่องนึง - ฟิคเรื่องนี้เราไม่ได้เขียนคนเดียวนะ มีเพื่อนช่วย co ด้วย นามปากกา RoRuk ถ้าเกิดสนใจก็ช่วยไปติดตามผลงานเค้าด้วยนะ :

https://my.dek-d.com/chanokprattana/ 

คำเตือน : นิยายเรื่องนี้มีเรือ ชาย x ชาย และ หญิง x หญิง คือ เชียร x คง และ ฟ้า x พิกุลนะ

ขอฝากตัวด้วยน้าา เราจะพยายามอัพให้บ่อยที่สุดน้าา

B
E
R
L
I
N
?